sobota, 31 marca 2018

2018.03.31. Hucisko... Bryzgów - Goworek (Jabłonica)

Długo się biłem z myślami. Płynąć, czy nie płynąć? Czy to coś pomoże? Są sprawy których kajakiem się nie załatwi. Popłynąłem. Chciałem odgonić co złe. Zostawić to wszystko choć na trochę. Może i zapomnieć choć na chwilę. Cel był jasny i dla mnie i dla Roberta (LOPSON) - byle się sponiewierać. Wyborem - Jabłonica. Lecz nie jak dotąd bywało. Dzisiaj miało być wyżej. Start wyznaczamy w miejscowości Hucisko. Rzeka graniczna. Oddziela Mazowsze od ziemi świętokrzyskiej.


Z dużymi wątpliwościami, czy to pływanie tam w ogóle możliwe, schodzimy na wodę.


Czystą, przejrzystą, lecz w bardzo małej ilości.


Totalna głusza. Rzadko udaje się znaleźć takie miejsca.


Tu przyroda jest w stanie nienaruszonym. To znaczy nienaruszonym przez człowieka. I to też jeszcze nienaruszonym, bo widać już znaki, jak ma być tu Jabłonica wyregulowana.


Po co? Na to odpowiedź znają albo i nie znają, dzielni melioranci.


Idzie to ślamazarnie. Tylko momentami kajaki znajdują się na wodzie. Większość czasu spędzamy na drzewach bądź zupełnie na brzegach.


Pokonanie kilkudziesięciu metrów jest nie lada wyzwaniem. Czy tego chcieliśmy? Miało być ciężko, lecz chyba niezupełnie o to w tym chodziło.


Do tego dochodzi deszcz. I tak niewielkie ilości wody rozpływają się pomiędzy drzewa, gałęzie, trawy... tu już o płynięciu mowy niema.


Kilometr za nami. Godzina też upłynęła nie wiadomo kiedy. Jak ruszaliśmy z Huciska, tak przy kolejnym mostku w tej samej jeszcze wiosce mówimy pas. To mija się z celem. Robert idzie po auto. Niechętnie, lecz to najrozsądniejsze wyjście z tej patowej sytuacji.


Teleportujemy się kilka kilometrów niżej. Nawigacja podpowiada, by z końcem, a może i początkiem wsi Bryzgów, kto to raczy wiedzieć, sprawdzić jeszcze raz własną wytrzymałość oraz wytrzymałość kajaków. Deszcz, a raczej już teraz regularna ulewa. Wszystko przemoczone. Udaje nam się dotrzeć nad brzeg Jabłonicy. Tu wygląda to nieco lepiej.


Płyniemy. No powiedzmy, że płyniemy. Próbujemy, szarpiemy się.


Panem tych terenów jest bóbr. Wystawił sobie piękną chatę. Przy okazji zmienił rzeczkę w rozlewisko.


Widoki industrialne.


Takich zdjęć nie powstydziłby się pewnie sam Gagarin.


Nie byłem na księżycu, lecz to miejsce chyba bardzo się nie różni od tych bobrowo - księżycowych krajobrazów.


Ulewa trwa w najlepsze. My też mordujemy się tam w najlepsze. Chcieliśmy - to mamy.


Zlewa się czasem tysiącem wodospadów ta Jabłonica w jedno koryto. Przyspiesza.


Gdy woda scali się już w jedno koryto, rwie niemiłosiernie. Zaliczamy pół kabiny, ćwierć kąpiele i Bóg raczy tylko wiedzieć co jeszcze.


Zwałki, wodospady, rwące potoki, czapki w wodzie... mamy wszystko.


Przemoczeni do suchej nitki robimy krótki postój pod pierwszym z mostów. Rzuców czy Rusinów, co za różnica?


Ano ogromna. Z Rzucowa do mety... rzut beretem. Z Rusinowa trochę dalej.


I tak pogubieni w tym wszystkim ruszamy na dalszą rzeź. Poharatane dłonie, poharatane głowy...


Gdy wpływamy w bardziej zalesione fragmenty, parująca woda przenosi nas już w zupełnie inny świat.


Tajemniczy, surowy, piękny.


Coś tam obnosimy, by znów przy akompaniamencie deszczu i kolejnych wodospadów rzucać się w tę kipiel.

Fot. Robert (LOPSON)

Gdzie my właściwie jesteśmy? Notatki z domu tu na nic.

Fot. Robert (LOPSON)

Spokojniejsza woda nie wróży nic dobrego. Znowu wpływamy w nieprzebytą knieję.


Wszystko rozlewa się ponownie. Mgły i cienie... i mnóstwo drzew.


Nie wszystkim dajemy radę w kajakach.


Są miejsca, gdzie żałujemy, że w ogóle te kajaki mamy.


Płyniemy w lesie, a może przez las?


Trudno jednoznacznie stwierdzić. Kluczymy pomiędzy drzewami. Kolejne rozlewiska. Kolejna chata władcy tych terenów. Że też mu się tak chciało.


Wyrżnął niemal wszystko. Zmienił kompletnie historię tej rzeki.


Deszcz nieco ustaje. Przepływamy przez kolejną wieś. I tu już sam nie wiem, czy my jeszcze jesteśmy na Mazowszu?


Toż to istna górska rzeka. Młóci nas tam niemiłosiernie. Wyprawia z nami co sama chce.


Można czuć respekt przed Wisłą, można przed Kamienną, ale trzeba też i przed Jabłonicą.


W tym kotle czarownic trzeba się naprawdę pilnować.


Niefortunne drzewo, niby niewielki wodospadzik, lecz odczułem potęgę tego miejsca. Porywa mnie nurt. Cofka, chwila wytchnienia, czekam na kolegę.


A kolega gdzie? Lopson w tym miejscu składa pokłony siłom przyrody. Tyle, że już nie w kajaku. Kajak sobie, rzeka sobie, Robert sobie. Można powiedzieć - poświęcił jaja i zaliczył śmigus-dyngus.


OK, kolejna przerwa. Palę papierosa, Lopson zbiera wszystko do kupy. Przyjmuje to z uśmiechem.


Odtąd do samego Rzucowa płyniemy w dosyć sporych odstępach. Tu wiosła służą już tylko do sterowania. Resztę robi Jabłonica. Oszalała chyba. Brzuśnia przy niej, to małe piwo.


Gdy nieco odpuszcza, robi się sennie. Do tego dochodzi ogromne już zmęczenie. Kosztowało mnie to sił i strachu co niemiara.


Jeszcze jedna przenoska, jeszcze kilkaset metrów górskiego charakteru Jabłonicy i zbawienny most w Goworku.


Kto wie, może mimo iż to dopiero marzec, to spływ roku mam już za sobą?


... A rzeki płyną i płyną. Próbuje ludzkość czasem je zawrócić wbrew naturze. Nie wygra. Z naturą się nie wygra. Wszystko w niej ma swoją kolej. Nie zawsze sprawiedliwą, lecz ma. Można się oszukiwać, oskarżać, można wszystko, poza jednym... czasu się nie cofnie, życia nie zatrzyma. Na dzień dzisiejszy inaczej nie mogę, więc żegnam Cię stąd. Tu jestem bliżej natury i z dala od świata którego nie rozumiem, za to bliżej tego, co ten niezrozumiały świat zabiera... Płynę dalej, a raczej dryfuję. Wbrew ludziom, wbrew temu światu. Żegnaj. Proszę, czuwaj tam z góry nad moim rejsem... Do zobaczenia... Kiedyś... Gdzieś... 

"Neptunie przytul do snu, tych co na zawsze będą pływać już..." 
Śp. Grzegorzowi Przydatkowi 27.07.1958 - 28.03.2018. 

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz