Dalej jedziemy do Prusa i na dwa samochody udajemy się na metę do Sukowa. Dołącza Artur, zostawiamy moje auto i ruszamy w kierunku tamy na zalewie w Cedzynie. Nie guzdrzemy się. Jest chłodno. Około -6 stopni. Pożyczam zapalniczkę (moją gdzieś wcięło) od jakichś gości przy tamie i zsuwam się na wodę.
Fot. Magda (MAGA)
Przynajmniej na moment zapominam o chłodzie. Zaczyna się liczyć tu i teraz. Żadne przyszłe czy przeszłe spływy. Jestem ja i Lubrzanka. Nareszcie coś nowego. Coś, czego jeszcze nie miałem okazji spływać. Co mi pokaże ta rzeka, czym zaskoczy na plus, a może na minus? Początek uregulowany. Most na S74, tuż za nim most im. Stefana Żeromskiego.
Za tymi mostami brzegi powoli odzyskują naturalną formę.
Wody niezbyt wiele. Da się płynąć, lecz co jakiś czas słychać chrobotanie kajaków po dnie, po kamieniach i innych zatopionych przeszkodach. Pozwalam towarzyszom odpłynąć. Trzymam się raczej z tyłu.
Dobrze, że w powietrzu jest sztil. I bez tego jest dosyć zimno. Lecz oszronione, zmarznięte brzegi tworzą naprawdę piękny krajobraz. Do tego ta mgiełka nad taflą rzeki i przebijające się między gałęziami promienie słońca. Naprawdę to wynagradza chłód.
Na odsłoniętych fragmentach słońce tak mocno odbija się w wodzie, że niemal płyniemy po omacku.
Są fragmenty zacienione w których rządzi lód.
Niby wszystko jest jak być powinno. Nowa rzeka. Dzika, ładne widoki, jakieś bystrza które sprawiają, że nie ma monotonii płynięcia, a jednak coś mi dokucza. Ano nie pasuje mi do tego miejsca hałas samochodów dochodzący do rzeki. Trudno, wszystkiego mieć się nie da. Lubrzanka tu płynie w bliskim sąsiedztwie Kielc. Właściwie, to nawet w granicach miasta.
Z każdym metrem oddalamy się jednak od dróg, miast i cywilizacji. Robi się ciszej. Tak, tu już jest wszystko czego potrzebuję do odpoczynku w kajaku. Pojawiają się pierwsze przeszkody w postaci przechylonych, powalonych drzew. Ładna ta Lubrzanka.
Z czasem natura rzuca nam pod kajaki coraz to bardziej kłopotliwe do spłynięcia zagadki. Górą ciężko, bo oblodzone konary sprawiają, że kajak się z nich zsuwa. Przepłynięcie pod niskimi konarami też kłopotliwe.
Jest zimno. Moczyć się nikomu nie chce, że nie wspomnę o możliwości wywrotki. Pomagamy sobie w takich miejscach nawzajem.
Raz się przecisnąłem pod niskim drzewem i czapka zalicza kąpiel w lodowatych odmętach Lubrzanki. Nie napiszę z jakich głupich pobudek założyłem ją znowu na głowę. Zapłaciłem za to wysoką cenę. Odtąd już do końca dnia marzłem. Oblodzone dzioby kajaków i te mgły.
Można marznąć, można kręcić nosem, ale to są naprawdę niezapomniane momenty. Lubię takie pływanie. Po takim dzikim odcinku na brzegi powraca trochę zabudowań. Pojawia się stado nie całkiem dzikiego ptactwa.
Asekurują mnie do przepławki pod pewnym mostkiem. Wyglądało to dosyć niespotykanie, lecz przy tym poziomie wody spokojnie da się spłynąć.
Zawsze to jakieś urozmaicenie. Gorzej, że za owym mostkiem o wątpliwe urozmaicenie zadbali panowie melioranci. Robi się płytko i nieciekawie. Całe szczęście, że zajęli się tylko krótkim fragmentem rzeki. I cisza. Lepiej nic już nie przypominać. Licho nie śpi.
Rzeka jeszcze przed piaskownią w Mójczy przechodzi we władanie natury.
W końcu dopływamy i do samej piaskowni. Zbiornik skuty lodem. Chwilę tam przystajemy.
Na szczęście nie musimy się martwić o pokonanie tego akwenu. Przed samym zbiornikiem, Lubrzanka wąską odnogą pozwala nam płynąć dalej.
Więc płyniemy. Tu jakoś pierwszy raz dzisiaj zaczynamy zerkać na zegarki. Nadal jest dziko, cicho i pięknie. Gdyby tylko nie mokra, pusta głowa...
Zwałki robią się coraz trudniejsze. Nie jest ich zbyt wiele, ale nas trochę przytrzymują.
Nad brzegami więcej lasów niż dotychczas.
Z oddali słychać szum jakiegoś wodospadu. Dopływamy do owego miejsca. Piotr już na brzegu. Wszyscy wysiadamy. Przenosimy kajaki i robimy krótką przerwę. Na posiłek, na ciepłą herbatę, na odpoczynek.
Może i posiedzielibyśmy dłużej, lecz dni teraz są naprawdę krótkie. Jest już dobrze po dwunastej, a my w tym lesie mamy za sobą dopiero połowę dystansu. Ruszamy więc dalej.
Przepływamy chyba najładniejszy fragment rzeki dzisiejszego dnia. Jednak wilgoć, chłód i uciekający czas, nieco zaburza delektowanie się widokami.
Próbujemy nieco przyspieszyć, lecz Lubrzanka na wiele nie pozwala. Kręci, rzuca do wody kolejne przeszkody. Wcale jakoś szybciej nie jest.
Po przepłynięciu jednego z obalonych drzew przez Artura, wszystko byłoby w porządku, gdyby nie to, że wiosło zostało przed drzewem. Było trochę śmiechu. Odzyskuję napęd kolegi.
Niepozorne bystrze. Niepozornie nachylone drzewo. Podpływam. Nurt mnie zabiera. Walczę o przetrwanie. Oblodzone gałęzie, oblodzone brzegi. Było groźnie. Na moje szczęście udało mi się to przepłynąć, choć zachwiało mną tam mocno.
Za mną Piotr. Wybiera inny kurs. Wrzuca go w drzewo zalegające w wodzie. Nie decyduje się na przecięcie nurtu. Wysiada z kajaka i po drzewie przeciąga łódkę. Łatwo nie jest, jest ślisko, lecz udaje mu się to "na sucho".
Magda i Artur przenoszą kajaki brzegiem. Wysoka, kłopotliwa skarpa. Wszystko oszronione. Nie mają lekko. Prawdziwe kajakarstwo górskie. Zejście do wody także kłopotliwe. Spuszczają kajaki ze skarpy. Wyławiamy je z Prusem, dostarczamy do brzegu i pomagamy nieszczęśnikom wrócić do łódek. Spływamy małą kaskadę rodem z epoki lodowcowej. Jest pięknie.
Tylko słońce coraz niżej przypomina nam, że musimy się spieszyć.
Dopadamy most w Sukowie. Coraz ciężej idzie.
Nasz szyk rozciąga się coraz bardziej. Jednak kątem oka każdy ogląda się za siebie. W tych warunkach żartów nie ma. Mijamy ujście Warkocza - kolejnej pamiętnej rzeki.
Spływamy małą kaskadę przy starym młynie
i w promieniach niziutko już świecącego słońca wypatrujemy mety.
Dopływamy. Trochę kłopotliwe wyjście na brzeg. Pozamarzane kajaki lądują na dachu samochodu. Jedziemy do Cedzyny po resztę aut.
Żegnamy się i każde wraca w swoją stronę. Było zimno. Lecz sam spływ bardzo udany. Lubrzanka jest piękna. Nie zawiodłem się. Nie żałuję. Ciekawe jaki będzie setny spływ? Pożyjemy - zobaczymy. Zdrowych i Wesołych Świąt.
PS.
Mokra czapka wpędziła mnie w niezłą chorobę. W tym roku już nie będzie pływania. Jaki on był? Na pewno mniej pływania niż w zeszłym, lecz jakościowo nie było źle. Żadnych kabin, kajak sprawuje się dobrze, dane mi było poznać wiele nowych szlaków. Co przyniesie kolejny? Zobaczymy.
