2014.12.28. Wyspa - Żerniki (Biała Nida)

Dnia 28.12.2014. postanowiliśmy zorganizować sobie taki Świąteczno - Noworoczny spływ. Wybór padł na Białą Nidę. Chętnych wielu. Ostatecznie popłynęliśmy we trzech (Pointer, Prus i kol. Adam).

Dwa dni przed planowanym spływem trochę sypnęło śniegiem i była szansa, że Biała Nida, okaże się ... Biała. Na miejscu rzeczywistość trochę zweryfikowała nasze nadzieje i znowu tak za biało to nie było. 

Za to Dziadek Mróz sobie nie żałował. 

Było zimno i ... cimno. 

Wystartowaliśmy przy starym młynie w miejscowości Wyspa. 

                                      

Rzeka dosyć wąska, bardzo meandrująca, do tego trochę przeszkadzał lekko prószący śnieg. Po pierwszych metrach, zanim dobrze wszedłem w rytm wiosłowania miałem nieco szczęścia. W jednym z zakrętów dosyć mocno mną zachwiało, na szczęście wszystko skończyło się dobrze (czyt. uszło mi to na sucho). 

Muszę przyznać, że z początku dosyć mocno zmarzły mi dłonie i już po jakichś 2 km. zacząłem się zastanawia, po co mi to było? Z czasem rozruszałem się i rozgrzałem. Nie na długo, bo dla odmiany zaczął mi doskwierać chłód w stopy. Dobrzy ludzie jednak zarządzili krótki postój i mogłem zmarznięte kończyny rozruszać. 

Po krótkiej przerwie płynęło mi się całkiem, całkiem, chociaż ani na chwilę nie starałem się zbytnio rozluźnić, bo rzeka nadal nieźle kręciła, a kąpiel w tych warunkach nie była wskazana. 

Mniej więcej w połowie trasy (na jakimś 8-9 km.) wyłazimy na stały ląd i próbujemy rozpalić ognisko. Nie było łatwo, lecz jakoś poszło. Posilamy się (Śląska z Biedronki), 

chwila na pogaduchy i ruszamy dalej. 

Zaraz za miejscem gdzie do Białej Nidy wpada Wierna Rzeka robi się trochę szerzej i meandry nie są już tak ostre jak dotychczas, 

co nie oznacza że nie trzeba się mieć na baczności (ale raczej ze względu na aurę, niż trudy płynięcia). 

Swoim zwyczajem pod koniec spływu trochę przyspieszam i płynę sam z przodu. 

Po woli zbliżam się do mety i trochę żal, bo to ostatni już spływ w tym roku. Na szczęście niedługo nowy rok i można zacząć pływanie od nowa. Przy kładce w miejscowości Żerniki czekam krótką chwilę na chłopaków. Przypływa Prus, zaraz za nim Adam. Wyłazimy z kajaków. Chłopaki jadą po samochody, a ja zostaję i pilnuję dobytku do czasu ich przyjazdu.

BYŁO FAJNIE !!!!

PS.
Jako, że to ostatnia moja relacja ze spływu w 2014 roku, chciałbym z tego miejsca podziękować Wszystkim których miałem okazję poznać podczas moich eskapad i dzięki Nim spędzić niezapomniane chwile na wodzie. Osobne podziękowania dla kol. Prusa... Piotr sporo się od Ciebie nauczyłem i mam nadzieję że jeszcze sporo nauczę. Dzięki.
Wielkie podziękowania dla Czołga... Jacek ale żeś mnie wpier...ił w ten Krasnystaw!!
Pozdrawiam i do zobaczenia na szlaku w 2015 roku.

2014.12.14. Suków/Papiernia - Morawica (Lubrzanka, Czarna Nida)

Jak na połowę grudnia pogoda dość łaskawa, razem z Piotrem (Prusem) jedziemy do Morawicy gdzie zostawiamy jeden samochód a drugim śmigamy do miejscowości Suków/Papiernia, skąd przy Małej Elektrowni Wodnej startujemy. 

Zejście do wody raczej do dogodnych nie należało.     

Fot. Piotr (PRUS)

Na tym fragmencie Lubrzanki płynie się spokojnie, bez jakichś większych przeszkód. 

Po kilku kilometrach dopływamy do połączenia Lubrzanki z Bielnianką. Odtąd rzeka się nieco poszerza i płynie już jako Czarna Nida.

Nadal brak przeszkód w nurcie.

Po kilku kolejnych spokojnych kilometrach, dopływamy do zapory w miejscowości Marzysz. 

Robimy krótką przerwę, na dłuższą nie pozwala padający deszcz. 

Po szybkiej, nieuciążliwej przenosce ponownie schodzimy na wodę. Wszystkie powalone drzewa jakiś amator piły mechanicznej skutecznie powycinał,

i jedyne większe emocje towarzyszyły nam przy spływaniu takich oto miejsc. 

Fot. Piotr (PRUS)

Tempo było iście rekreacyjne. Mniejszy lub większy deszcz towarzyszył nam przez cały czas.

Mijamy pojedyncze, dosyć łatwe do pokonania przeszkody,

Fot. Piotr (PRUS)

oraz niezbyt wymagające bystrza.

Spokojnie pokonujemy kolejne szare kilometry rzeki,

by po południu dopłynąć do małej miejscowości Bieleckie Młyny. 

Kolejna przenoska. Targamy kajaki przy wspomnianym młynie,

i wodujemy za zaporą, teraz tam jest Mała Elektrownia Wodna.

Długo tam nie zabawiamy. Słońce już nisko. To jest na pewno jeden z minusów pływania zimą: Szybko robi się ciemno. Tak więc korzystając z ostatnich promieni słonecznych ruszamy dalej. Za ową zaporą rzeka rozlewa się szeroko. Tworzą się fale. I tylko na tym krótkim odcinku czułem się w kajaku niezbyt pewnie. Widać już most,

za którym zaczynają się zabudowania Morawicy. 

Szybko dopływamy do tamtejszej tamy.

Zapada mrok, a za chwilę będzie zupełnie ciemno. Miło spędzona niedziela, chociaż spodziewałem się cięższej przeprawy.