2015.04.18. Mogielnica - Białobrzegi (Mogielanka, Pilica)

Zupełnie tego nie planowałem. We wtorek na nocnej zmianie mały wypadek w pracy, lewa ręka poharatana. Wizyta u lekarza… żadnych złamań i pęknięć. Tylko mocne stłuczenie. Uff, ulżyło mi bo bez nogi popłynę, ale bez ręki już nie bardzo. Od czwartku myślałem tylko o rehabilitacji owej kończyny wiosłem. Kilka prób usztywnień łokcia, okłady i powinno dać radę płynąć. Mazowiecki oddział miał w planach końcowy odcinek Mogielanki, tak ok. 11 km. Na moją prośbę zgodzili się na niewielką modyfikację i dorzucenie jeszcze jakichś 10 km. Pilicą. Nawet w jakiejś chwili słabości wyrazili zgodę na ewentualną pomoc na przenoskach i zwałkach, także ręka powinna jakoś dać radę. Po takich obietnicach nie mogłem ani Im, ani sobie odmówić. Jadę. W sobotni poranek stawiam się w Białobrzegach u Artura (KAJACZEK.PL). Przywitanie, po chwili dołącza Jacek (CZOŁG), przedstawiciele Lubelskiego Oddziału Darek (SHARAN) z Basią, i na koniec RYBY czyli Sławek i Ania. Szybciutki przepakunek, szybciutki kurs do Mogielnicy i możemy zaczynać. 

Pogoda z rodzaju „Kwiecień plecień bo przeplata, trochę zimy, trochę … zimy”. Tak naprawdę, latem nie zaleciało nawet przez chwilę. 

Owszem słonko się pojawiało, ale temperatura dosyć niska, i paskudnie się chmurzy. Ale co tam: „W końcu nie przyjechałem tu dla przyjemności ”. Schodzimy na wodę. 

Fot. Sławek (RYBA)

Już po kilkudziesięciu metrach mała rozgrzewka przed tym co ma nas czekać.

Fot. Sławek (RYBA)

Pierwsza zwałka przy jakimś starym młynie...

za chwilę kolejna, 

i kolejna. Robi się coraz ciekawiej. Sporo przeszkód. A to górą, a to dołem ale jakoś je pokonujemy. Chyba już do Katany się przyzwyczaiłem bo pod takimi kilkoma drzewami przepłynąłem, o co wcześniej bym się nie podejrzewał. 

Fot. Darek (SHARAN)

Kilka zwałek wyższych, pomagamy sobie jak tylko możemy. 

I tak zmagamy się z rzeką aż nagle ni stąd ni z owąd na fartuchach robi się biało. Grad. Kurcze jeszcze tego brakowało. Zatrzymujemy się na chwilę pod jakimś mostkiem. Przeczekujemy to i śmigamy dalej. 

A dalej też zwałki. Sporo tego było, choć w górnym biegu Mogielanki podobno jest ich jeszcze więcej. 

Towarzystwo zgrane tak więc pokonujemy wszystko jak leci. Z tego miejsca przyznaję że „Krawaciarze” jak obiecali tak postąpili. Pomagali chętnie. Atmosfera naprawdę przyjemna. Jest dosyć ładnie, 

o ile weźmie się poprawkę na śmieci których w rzece niestety nie brakowało. 

Nie wiem co to za jakiś zwyczaj??? Jak w jakimś średniowieczu… „żeby tak wywalać syf za okno”. Wstyd !! Niestety sama woda też miejscami miała zapach "mułu".

Dopływamy do jakiejś zastawki. Zagrodzona niezbyt wysokimi dechami, ale z drugiej strony skok z tych dech jakieś 1,5 m. w dół. Mimo iż większość jest już na brzegach i przenosi kajaki, postanawiam spróbować. Wskakuję na dechy i plusk, skaczę, udało się. Było Fajnie. Odpływam kawałek odwracam kajak, patrzę w górę a tam widzę Artura trzymającego się zastawki, szkoda że bez kajaka. Podpływał i też było plusk, tyle że jeszcze z tamtej strony. Trzeba powiedzieć że jest twardy. Mimo kąpieli, zrzucił kajak z tej zastawki i w dosyć akrobatyczny sposób i tak do niego się dostał. Myślę że można Mu zaliczyć to jako spłynięte. 

Dalej Mogielanka się nie zmienia. Chwila spokoju, 

i znowu jakieś drzewa. Płynąłem z tyłu i zza zakrętów dochodziły czasem odgłosy, jakby miała tam miejsce wycinka lasu. Trzaskały gałęzie aż miło. 

Była też jedna przeszkoda którą wszyscy zgodnie obnieśli. 

Po 9 km. robimy krótki postój. Zaczyna się robić trochę kanałowo. 

Wody też jakby mniej. Trochę odpływam od reszty. Myślałem że zaczekam już na Nich na Pilicy ale gdzie tam. Jedno z drzew skutecznie mnie powstrzymuje. Samemu nie dałem rady, ale z pomocą innych już tak. 

I w taki właśnie sposób w prawie całej grupie witamy Pilicę 

i żegnamy Mogielankę. 

Prawie bo Czołg i Ryba (rodzaju męskiego), lekko sobie pofolgowali na ostatnich metrach i chwilę na Nich czekaliśmy. Pilica... 

Trochę już Ją znam, ale jednak kilka razy i tak mnie zaskoczyła płyciznami których nie ominąłem. Ech, szarpałem się, wkurzałem ale gnałem do przodu. Zostawiam wszystkich w tyle. 

Lubię tak „depnąć” na koniec. Dziesięciokilometrowy odcinek Pilicy machnąłem szybko. Przed samą metą dopadł mnie znowu ten okropny grad. Tym razem już sobie nie żałował i przemoczył mnie całego. Ech, na sam koniec. 

Po jakichś 20 min. dopływa reszta ekipy i kończymy dzisiejsze pływanie, 

ale nie kończymy spotkania.

Fot. Krzysztof

U Artura (Kajaczek.pl) czeka nas ognisko. Oj, co tam się działo… nie napiszę, bo co pośmialiśmy się to nasze. Spotkanie się przeciąga i ciężko się rozstać, ale co robić?? 

Fot. Krzysztof

Rozjeżdżamy się po Lubelszczyźnie, Mazowszu i Kielecczyźnie. Spływ przesympatyczny, Mogielanka, mi się spodobała. Koniecznie muszę przepłynąć jej wcześniejszy odcinek, i mam nadzieję że Mazowiecki i Lubelski Oddział będzie mi towarzyszył (a może i inni się skuszą)?? Dzięki Panowie i Panie za miło spędzony czas. Wielkie podziękowania także dla cichego bohatera dzisiejszego dnia czyli Krzysztofa który dzielnie asekurował nasz spływ drogą lądową i skrupulatnie z mostów dokumentował nasze poczynania.

Pozdrawiam i do zobaczenia na szlaku.

PS. Ręka ocalała i na pewno jej nie zaszkodziło trochę wiosłowania.